Ik mis je zo! | Rouwen doen we samen
Het tuinhekje stond open. Ik zag haar staan. Ik liep door het smalle grindpad de mooie
achtertuin in haar tegemoet.
Carla was net klaar met het grasmaaien. Oh, je bent er al. Haar gevoel en emotie zijn gelijk zichtbaar.
Ze praat, onderzoekt en probeert zichzelf te hervinden. Normaal deed Gerard dit altijd en tegelijkertijd kijkt ze op haar horloge.
Wat heb ik er een werk bij gekregen, zegt ze er gelijk achteraan. Ze zucht en een tranen lopen over
haar wangen. Oh, ik mis hem zo, vertel ze met betraande ogen. Het is nu vier weken geleden
dat haar man Gerard is begraven op de begraafplaats aan de Markstraat te Opheusden in de
Gemeente Neder-Betuwe.
Ze gaat verder in haar verhaal en vertel over de eerste dagen na de afscheidsdienst. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar het was prachtig, echt een mooi
afscheid. Maar dat mag je toch niet zeggen, dat het mooi is? Met een luisterend oor en van
mens tot mens, zitten wij die middag met een heerlijk kop thee op het terras in de
achtertuin.
Niet alleen de grasmaaier stond stil … Het werd een ontmoeting die een lach en
een traan dicht bij elkaar brachten. De tijd stond even stil, herinneringen en de rouw!
MET EEN LUISTEREND OOR
EN VAN MENS TOT MENS
Rouwen is hard werken, merkte ik wederom op. Goed bedoelde reacties deden haar pijn.
Mensen in haar omgeving die onbewust om aandacht vroegen als zelfbeklag, kon ze er nu
echt niet bij hebben. Weten de mensen vanuit de kerk dan echt niet dat ik na de kerkdienst
niet altijd zin heb om te vertellen hoe het nu ga? Ik praat dan liever over de overdenking met
ze. En ze vertelt door. Mensen die ik hier nog nooit thuis heb gezien lopen zomaar spontaan
mijn keuken binnen. Mijn vriendin, waar ik vroeger alles mee deelde, die heb ik juist de
laatste tijd niet meer gezien. Ik snap het echt niet meer.
Na het verlies van een geliefde ontstaat er een nieuwe fase, een nieuw begin. Elke situatie
kan anders zijn ten opzichte van een lotgenoot, elke mens ervaart zijn of haar eigen verdriet.
Rouwen komt vaak rauw op je dak. Buiten een waardig afscheid volgt er na de uitvaart nog zo veel meer…
In het rouwen is goed om er voor elkaar te zijn. Maar hoe? Allereerst zoals je ben en je er
voor het overlijden ook al was. Die goede vriendin van voor die tijd, Die behulpzame
buurman, is altijd beter dan die verre vriend. Wees jezelf, maak samen een wandeling,
luister, maak niet alleen een pan soep in de dagen voor de begrafenis, maar ook later in het
proces. Bel en vertel dat je morgen een pan heerlijke verse soep breng. Een sterven
veranderd zoveel. Het belangrijkste is dan. Er zijn!
Dit ervaringsverhaal over “Rouwen doen we samen” werd geschreven door Gertwin Wevers